درسوگ دانش آموزدبیرستان نمونه شهرستان کهنوج

یا هو      در سوگ یاسر شکوهی            انا لله وانا الیه الراجعون

«روز ها فکر من این است وهمه شب سخنم                              که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود                                            به کجا می روم آخر ننمایی وطنم

مرغ باغ ملکوتم نی ام از عالم خاک                                        چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

من به خود نامدم این جا که به خود باز روم                                آن که آورد مرا باز برد در وطنم»

این جا کسی سخن نمی گوید و خانه ام سوت وکور است ،هوای ابری دلم گواه است ،من مانده ام مهجور از این گردش روزگار جافی . هنگامه ای شده است ! اینجا واویلاست ! دشت ، دشت کربلاست ، نه ! قیامت شده است، نمی دانم ! نمی دانم چه شده است ؟ فکرم و ذکرم کار نمی کند ! نمی دانم چه کنم و چه بگویم ؟ پناه بر خدا ! پناه می برم به تو ای پروردگار جهان ! پناه بر تو ای گردانندۀ هستی ! سخنم گنگ است و زبانم قاصر و قلمم ناتوان و دلم تنگ . دلم تنگ از گردش روزگار. چگونه این روزگار هر چه خواهد می کند و چگونه دلش می آید با گردش ناجوان مردانه اش ، جوان مردی مهربان از ما بگیرد ؟ پس چرا قلمم نمی چرخد تا به روزگار آن چه خواهد بگوید ؟ چگونه افتادن سرو تناور را باور کنم ؟ چگونه توانستم قد رعنایت را در زیر خروارها خاک قرار دهم ؟ چگونه جای خالی ات را در کنارم پرکنم ؟ چگونه می توانم باور کنم که دیگر در کلاس نیستی و صندلی خالی ات را شاخه گلی پر کرده است ؟ یاسر جان ! جواب این سوالاتم را چه کسی باید بدهد؟ آه ! خدای من ، به معلمت چه بگویم ؟ دلم تنگ است و نمی توانم بگویم که برای همیشه غیبت کرده ای . کلاس هم سوت وکور است . نه من توان خواندن دارم و نه معلم یارای گفتن . یاسر جان ، وقت رفتنت نبود ، همه به انتظار نتیجه دادن نخبگی ات بودیم ، همه به انتظار حجلۀ دامادی ات بودیم ، همیشه از برنامه های آینده ات برایم می گفتی . چی شد آن همه قول و قراری که با هم داشتیم ؟ چرا تنهایم گذاشتی؟ تو که رفتی من هم با دلی تنگ در گوشه ای از مدرسه کز کرده ام و نمی توانم ادامه بدهم...با عشق تو چه کنم ؟ ای آفتاب روشنی بخش چشمانم ، دیگر چشمانم کم سو شده است . غم فراقت آتشی بر جانم افکنده که تا قیام قیامت خاموش نخواهد شد. با عشق تو چه کنم ؟ چه کنم که دیگر ساز زندگی ام ناکوک شده است و حنجره ام خفقان گرفته . آه ! دوست عزیزم، چگونه بگویم که دیگر توان دیدنت را ندارم ؟ آه! شاگرد مهربانم چگونه حجب و حیا و تبسم شیرینت را در کلاس فراموش کنم ؟ آه ! همکلاسی عزیزم ، چگونه آن همه استعداد و ادب و فروتنی را از یاد ببرم ؟ ما به وجود تو افتخار می کردیم و تو را چون معلم دلسوزی یاور خود می دانستیم . آه! برادر مهربانم ، با عشق تو چه کنم ؟ آه! فرزند عزیزم ، با عشق تو چه کنم ؟

«ای ساربان آهسته ران کارام جانم می رود                   وان دل که با خود داشتم با دلستانم می رود

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن                 من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود

من مانده ام مهجور از او دیوانه و رنجور از او              گویی که نیشی دور از او در استخوانم می رود»

یاسر جان ، با عشق تو چه کنم ؟ ای جوان ساعی و بی ادعا ، ای جوان مستعد و مودب ای دوست ، ای صمیمی ، نمازت همیشه به وقت بود و دلت به عبودیت متصل. اکنون می دانم که چه نعمت گران بهایی را از دست داده ام ولی افسوس دستم از چاره کوتاه است وتنها کور سوی امیدم خواب است، به این امید آرزوی خواب دارم که شاید در خواب ببینمت و دلم آرام گیرد . اکنون می دانم که چه  سرمایه علمی و اخلاقی را در این دیار از دست داده ام ، اکنون می دانم که کهنوج در چه غم بزرگی فرو رفته است ، دیگر حتی نخل ها هم با من سخن نمی گویند و شوباد هم نمی وزد ،اکنون سرزمینت در سیاهی غم و اندوه فرو رفته و همه جا را فریاد سکوت فرا گرفته است . با عشق تو چه کنم؟ ای یاسر من ، لحظه ای سر از دامن خاک بردار و مرا درک کن ، هر چند که می دانم اکنون در آسمان ها وکهکشان های خدا دور می زنی و از زمینی ها دیگر سراغی نمی گیری ، پس بدان که بازماندگانت را در چه آتشی می سوزانی ، آتشی که از درون ریشۀ جان را رنجور می نماید ، آتشی که هیچ کس را یارای ایستادگی نیست ، آتشی که تا دنیا هست نالانم می کند و آن آتش فراق توست . ای یاسر من ،ای یاسر من، بگو با عشق تو چه کنم ؟ روحت شاد . الهی ، جاودانه در جوار ملکوتی حق هم نشین بزرگان و مردان خدا گردی . من مانده ام با عشق تو چه کنم ؟ من مانده ام چگونه به خانه ات بیایم و سراغ تو را بگیرم ؟ من مانده ام خانواده ات را به چه زبانی آرام گردانم ؟ من مانده ام با عشق تو چه کنم ؟ یاسر من ، یاسر من ، یاسر من .............

تا کجا ناله کنم سرو چمن یاسر من                         آسمان ناله کند دشت و دمن یاسر من

با صد اندوه بگویم که جوانم بشد از دست                      من رضا نیستم از این حرف و سخن یاسر من

گفته بودی که بسازی وطنت را به بصر                        اجلت کرد جدایت ز وطن یاسر من

بوی عشقت همه جا در دل من می پیچد                             بو ندارد همه صحرای ختن یاسر من

آن همه مستعدی را که زما خاک ربود                          حیف از آن ماهری و دانش وفن یاسر من

آخه از روز ازل تا به ابد می گریم                              تا که باور بکنی عشق حسن یاسر من

قدّ رعنای تو را گوهر دردانه پسر                             که تواند که بپیچد به کفن یاسر من

جانم از سر بگذشته به هوای دل تو                             جانت ای جان جدا شد زبدن یاسر من

                                           یار محبوب برایش صلواتی بفرست

                                         دل من وا دل من وا دل من یاسر من

                                                               ناصر محبوب پور -اسفند92